11 november! Het nieuwe carnavalsjaar is begonnen. Voor een carnavalist begint het jaar niet op 1 januari maar op 11 november. De start van een seizoen vol creativiteit, kameraadschap en zotte feestjes. Chars en kostums afwerken, liedjes schrijven, dansjes, acts en toespraken instuderen, activiteiten organiseren om geld in kas te krijgen, er komt veel bij kijken. Om over de vele zorgen en praktische beslommeringen van organisator Halattraction nog maar te zwijgen. Organiseer dat maar eens tot in de puntjes, het grootste event van het Pajottenland. Zeker als de (milieu)regels voor organisatoren alsmaar strenger worden. Chapeau.
Toch is de nood aan een feest dat één grote uitlaatklep moet worden na de coronamiserie van de voorbije jaren, erg groot. Carnaval betekent ontzettend veel voor duizenden inwoners van Halle. Het is voor hen een way of life, het maakt deel uit van hun identiteit. Het is een essentieel onderdeel van hun sociale leven. Die kameraadschap, dat samenhorigheidsgevoel is bijzonder. Dat gom je niet zomaar uit.
Al twee jaar konden we in Halle geen carnaval vieren, maar de voorbije maanden werd duidelijk dat het bisjke bij de Hallenaar stilaan maar zeker weer ontwaakt. Zeker in deze overgeagiteerde, dwaas gestresseerde en dolgedraaide wereld moet het ventiel af en toe open, anders ontploft de boel. Het dweilorkestenfestival begin september groeide uit tot een uitbundig bevrijdingsfeest zonder mondmaskers, social distance of QR-codes. Eindelijk. Het deed deugd. En nee, het zorgde niet voor een grote stijging van het aantal besmettingen.
Ook de eerste carnavalsrevue in 3 jaar zorgde bij medewerkers en publiek voor een enorme ontlading. De goesting om weer samen dingen te doen, samen lachen genieten acteren zingen en een traantje wegpinken was groot. De revue was niet toevallig in enkele uren uitverkocht. En dat er hard aan gewerkt was, zag je niet alleen aan het verbluffende decor en de knappe belichting, maar ook aan de sketchen, de liedjes, de filmpjes, de acts en de enthousiaste gedrevenheid van alle medewerkers voor en achter de schermen. Een sjieke samenwerking tussen leden van verschillende Halse carnavalsgroepen en individuele carnavalisten.
En zo begon het carnavalsvuur weer te branden. De vrieje camion van de Vrie Kadeikes werd een professioneel georganiseerd openluchtfeest in een toffe setting. Wat was het lang geleden dat we nog zo gedanst hadden op onze Halse carnavalhits! Jawel, zondagmorgen was ik even mijn stem kwijt. Ook dat was lang geleden.
En dan was er 11 november! Zanger Yves Segers kon als prins carnaval van 1993 eindelijk lid worden van Tastendeuvel. Zijn carnavaleske doop mocht gelukkig doorgaan ondanks de paniek in het land over de stijgende coronacijfers. Toch vroegen de prinsen van Tastendeuvel aan de aanwezigen om voorzichtig te zijn :
“Gezeen der toch wel wa virus de ronde doot, willen we as Tastendeuvel oproope om zuveil muigelijk verzichtigheid oen den dag te legge. Concreit zal er er op too gezeen weire da, ba betreide van de stamineis op onzen toor er telkens het Covid Safe Ticket (CST) gecontroleit wetj op geldigheid. Das ni voe ons mei te ambeteire, mo ast er control mocht zen riskeide een boete en de patron nog een grutere, da kan de bedoolink ni zen. Blijfde gewuun buite e pintje drinke moeje da ni tuune. Ne gojendag zegge mè een beis, goen we best oek achterweige loete, het gekende vuistje es al goo ingeburgerd ondertussen. Allemoe alvast nen toffe en veilige eulfste van den eulfste gewinsjt!”
Ook de Nacht van den Tagada, de carnavalsfuif van Halattraction in CC ’t Vondel zit er intussen op en smaakt naar meer!
Maar intussen hangt een derde winter vol geannuleerde evenementen en strenge coronamaatregelen als een donkere wolk boven het Halse carnaval. Ik voel de ongerustheid en onderhuidse spanning bij de carnavalisten. In Denderleeuw werd het feest van 11 november alweer afgelast en ook op verschillende plaatsen in Nederlands Limburg mochten de plechtigheden niet doorgaan. In Keulen werd er wél gefeest, maar dan volgens de vermaledijde 2G-regeling. Ongevaccineerden waren niet welkom. Ook prins carnaval was er niet, want die had -ondanks zijn twee vaccinaties- corona en zat in quarantaine. Of carnaval in het Rijnland volgend jaar doorgaat? De economische belangen zijn alvast groot. Volgens het Instituut voor de Duitse Economie werd in heel Duitsland, 1,5 miljard euro verlies geleden omdat carnaval in 2021 werd geannuleerd.
In Aalst zijn de voorbereidingen voor de carnavalsstoet van 2022 volop aan de gang, ook al is het nog enigszins met de rem op, zeggen de Snotneizen deze week in Het Laatste Nieuws: “Wij twijfelen niet en bouwen onze wagen. Je moet er altijd vanuit gaan dat het goed komt. Altijd positief zijn in het leven, dat is belangrijk. Ik ga niet mee in de neerwaartse spiraal. Toch is het nog niet voor de volle honderd procent zoals andere jaren, door de onzekerheid.” Burgemeester D’Haese vindt dat we stilaan met het virus moeten leren leven en voor hem gaat carnaval door. Al geeft hij toe dat je nu nog niet kan weten hoe we er eind februari voorstaan: “Eén ding is zeker. Carnaval en mondmaskers. Of carnaval en een covid safe ticket zijn incompatibel. Stel je voor dat de carnavalisten aan elk café hun QR-code moeten laten scannen. Veel feestvierders hebben hun smartphone niet eens mee tijdens de drie dolle dagen, laat staan dat ze die QR-code na een paar zotte carnavalsdagen nog kunnen vinden in hun ‘vellen frak’. De feestzone afsluiten en een Covid Safe Ticket vragen aan de ingang gaat helemaal in tegen de spirit en anarchie van het straatcarnaval dat Vastelauved nog altijd is in Aalst.”
De erg hoge vaccinatiegraad in Vlaanderen beloofde ons het Rijk van de Vrijheid, maar intussen blijkt dat de vaccins niet zo goed beschermen tegen de deltavariant en dat de werking snel terugloopt. De volop verplichte covid safepas werd intussen omgedoopt tot coronapas omdat die allesbehalve ‘safety’ garandeert en de facto zinloos is. De pas discimineert hoogstens de verwaarloosbare minderheid aan mensen die om wat voor reden dan ook verkiezen zich niet te laten vaccineren en zorgt voor betreurenswaardige ruzies en discussies binnen families en vriendengroepen. Toch moeten ook carnavalsgroepen er op vraag van de overheid noodgedwongen mee werken : “Anders mogen we geen eetkermis of fuif organiseren.”
In Halle houden we ons hart vast en durven we het ondenkbare niet uit te spreken. Een derde jaar vol strenge coronamaatregelen en zonder carnaval? Probeer die collectieve depressie nog maar eens op te vangen met een digitaal vervangfeestje. Burgemeester Marc Snoeck toonde zich deze week positief in Het Laatste Nieuws : “Nu zitten we dan wel in een vierde golf maar eind maart is het lente en zal het griepseizoen achter de rug zijn. Hopelijk kunnen we dan carnaval vieren zonder ingrijpende maatregelen.”
Inderdaad, het heeft voorlopig weinig zin om te speculeren. Het is nog 131 dagen tot carnaval. Veel voorspellingen over hoe het virus zou evolueren bleken het voorbije anderhalf jaar fout. Ook valt het af te wachten hoe groot het draagvlak bij de bevolking blijft voor verregaande coronamaatregelen. Gingen we na anderhalf jaar niet proberen om enigszins te leren leven met dit virus in plaats van weer kerstmarkten, toneelvoorstellingen en concerten af te gelasten. Voor velen de kleine (sociale) gelukjes van het leven. Hoe langer deze crisette duurt, des te belangrijker de focus op onze collectieve mentale gezondheid wordt. Waar blijft het grote actieplan om onze zorgsector op een fundamentele manier te ondersteunen en te hervormen? Want dat de druk op de overmoeide schouders van de helden van de zorg groot is beseffen we maar al te goed. Waar blijft het grote actieplan om onze bevolking gezonder en fitter te doen leven om het risico op coronacomplicaties te verkleinen? En als we onze grootouders (én onszelf) weer zonder bezoek gaan ophokken deze winter. Denk dan aan deze uitspraak van Marnix Peeters : “Zijn wij echt alleen maar geïnteresseerd in de lengte van het leven, en kan het ons waarlijk niet bommen of het ietwat gelúkkig is? Geen enkel virus, geen oorlog, geen noodtoestand zou dit soort van verdriet mogen verantwoorden.” Intussen vraag ik aan mijn mediacollega’s om nét iets minder hysterisch te berichten over de ‘mensenmassa op het lichtfestival van Gent’. Alsof we na 20 maanden corona nog altijd niet weten dat de kans op besmetting in openlucht erg klein is. Zucht.
Dus jawel. Ik ben soms ongerust. Gespannen. Opstandig. En toch.. denk ik dat we gemotiveerd en met vertrouwen mogen blijven aftellen naar een onvergetelijke carnaval. Misschien verloopt de aanloop naar ons carnavalsweekend de komende maanden nog wat hobbelig, met hier en daar een annulering of beperkende maatregel. Maar iets in mij zegt me dat we op 26, 27 en 28 maart wél gaan kunnen losbreken. Aan onze chars en kostums zijn geen maanden werk meer, ons supersympathiek prinsenpaar is al 2 jaar verkozen en ook de seniorenprinsj stoe geried. Maar vooral… Ondanks deze vierde coronagolf, is de epidemiologische toestand écht wel anders nu. Volhouden. Voorzichtig zijn. En positief hoop koesteren. Da’t moe rap zuvèit es.. Damme wei muige muige… Carnaval 2022! We zullen er stoen. Al kan een bouzjee in de basilik ba ons zwette leeve vraa van tèid tot tèid zeikerst gi koet.”
Damme goen voesj doon…
Ik zit op iete koule
voesj doon
m’n ètteke da klopt
voesj doon
korozze da komt goed
carnaval zitj in ons blood
